บุญพาไป: ศรัทธานิยม 1

ศรัทธานิยม ตอน 1

บุญ - พา - ไป·28 มีนาคม 2016

วัยเด็กที่แสนซน

เมื่อตอนเราเป็นเด็กผู้ชาย...สิ่งที่เราเคยเป็นคือ วิ่งเล่น หาของเล่น จับกลุ่ม มีแก๊งค์ ดีดลูกแก้ว ทุกเรื่องของเรามีแต่เรื่องเล่น ย้อนกลับมาวันนี้ วันที่มายืนอยู่และได้มีโอกาสถ่ายภาพพวกนี้ สมัยเด็กของเรากลายเป็นของเล่นให้กับความทรงจำไปเลย...ไร้ความหมายเมื่อเจอ เด็กดอย

ยิ้มเด็กจริงเสมอ

เหมือนความเป็นดอย ปลุกปั้นให้พวกเขาก้าวร้าวกับการใช้ชีวิตอย่างอ่อนโยนกับธรรมชาติ ในเมืองมีเด็กไม่กี่คนที่ ออกเดินทางจากบ้านเพื่อหวังจะไปบวชเณร จริงอยู่ที่ในเมืองอาจมีกิจกรรมส่งเสริมอยู่มาก แต่..เด็กทุกคนมีทางเลือก เช่นเดียวกับเด็กๆบนดอยแห่งนี้

ฮ่าาาาๆๆๆ ภาพมีเสียง

มันไม่ง่ายเลยกับการเดินทาง ขึ้นเขาลงดอย โดยนั่งอยู่บนหลังรถกระบะ นี่แหละครับทางเลือกที่ต่างกัน แต่ความสุขเหมือนกัน

ดูรถคันหน้าสิ

ฝุ่น ควัน แดด หมดสิทธิ์ ทำร้ายใบหน้าเด็กดอย แม้แต่ นีเวีย ฟอเมน ก็ไม่ได้กินหรอก ตลอดเวลากว่า 3 ชั่วโมง กับการเดินทาง จากยอดดอยลงสู่ปลายดอย หนทางคตเคี้ยวเลี้ยวหักศอก เพื่อพาเด็กๆเหล่านี้เข้าสู่พิธีกรรมของการ บวช สามเณร บอกได้คำเดียวไม่มีอะไรหยุดพวกเขาได้

สู้ๆครับ

ย้อนกลับมาเรื่องของวัยเด็ก หากเราทบทวนดูดีดี ผมเชื่อว่าเราจะเห็นความแตกต่างบางประการกับสิ่งที่เด็กเหล่านี้เป็น พวกเขากำลังไปบวช แต่บรรยากาศเหมือนกับกำลังไปเที่ยวซาฟารีเวิลล์

ฮึบๆลุยๆ

เมื่อนักท่องเที่ยวพยายามหานิยามของการเดินทาง เราก็พบว่าแท้จริงแล้ว การเดินทางเป็นเรื่องของระหว่างทาง และมันจะไม่มีวันจบลงง่ายๆ อยู่ที่ผู้เดินทางพยายามมองหาอะไรจากมัน

บนดอยที่ห่างไกลจากความเจริญ ทำให้พวกเราเข้าใจถึงคำว่า “ความเจริญ” มากขึ้น แม้ที่แห่งนี้ห่างไกลจากความเจริญทางวัตถุ แต่สิ่งที่ทดแทนมาคือ ความเจริญของธรรมชาติและสภาพใจของคน พวกเราไม่ได้พุดเพื่อให้ทุกอย่างดุดี แต่...หากสงสัยโปรดมาพิสูจน์ด้วยตัวของคุณเอง

ผมไม่ได้มาแค่กลุ่มเดียว

ที่มา: https://www.facebook.com/boonparpai/